… czyli dlaczego konopie wcale nie produkują CBD ani THC.
„Susz CBD” zazwyczaj nie ma CBD, a marihuana rzadko kiedy ma w sobie THC. Zawarte w świeżych i wysuszonych kwiatach konopnych kannabinoidy występują bowiem w postaci kwasowej, tj. CBDA i THCA. Dlaczego ma to znaczenie i jak wykorzystać tę wiedzę w praktyce?
Oprócz względów kulturowych, jedną z głównych przyczyn popularności palenia jako formy przyjmowania marihuany jest właśnie fakt, że zawarty w niej kwas tetrahydrokannabinolowy (THCA) nie ma właściwości psychoaktywnych. Wysoka temperatura spalania (lub waporyzacji) powoduje natomiast błyskawiczną dekarboksylację, czyli przekształcenie nieaktywnego THCA w działające THC. Innymi słowy, zjedzenie marihuany bez poddania jej dekarboksylacji nie da efektu, na którym zależy większości użytkowników. Tak samo rzecz się ma z kwiatami konopi włóknistych, czyli popularnym ostatnio „suszem CBD”, który tak naprawdę zawiera prawie wyłącznie kwasową formę kannabidiolu, czyli CBDA.
Marihuana zażywana jest jednak nie tylko poprzez palenie czy waporyzację – wiele osób przygotowuje z niej ciasteczka, masełka i inne przetwory (szczególnie dotyczy to m.in. pacjentów medycznej marihuany, którzy nie chcą truć się dymem). Niezbędnym elementem wszystkich tych przepisów jest zawsze obróbka termiczna. Zastanawialiście się kiedyś dlaczego? Odpowiedzią jest właśnie dekarboksylacja. Poprzez działanie temperatury nieaktywne THCA zamienia się w aktywne THC, dzięki któremu ciasteczka nazywane są „kosmicznymi”, czy „magicznymi”. Analogicznie w przypadku CBD, chcąc doustnie korzystać z dobrodziejstwa kannabidiolu, nie można pominąć etapu dekarboksylacji. Również w przypadku produkcji ekstraktów z konopi, rekomendowana jest dekarboksylacja surowca przed ekstrakcją, dzięki czemu otrzymany olejek zawierać będzie aktywne formy kannabinoidów (tj. THC i/lub CBD, a nie ich formy kwasowe THCA i CBDA).
Procent procentowi nierówny
Bez nadmiernego wchodzenia w szczegóły, dekarboksylacja polega na „oderwaniu” się cząsteczki dwutlenku węgla od formy kwasowej. Ważnym elementem zrozumienia dekarboksylacji jest zatem fakt, że THC i CBD są „lżejsze” niż THCA i CBDA. Nawet w idealnie kontrolowanych warunkach podczas dekarboksylacji zachodzą też straty, które w warunkach domowych mogą sięgać nawet 50%. Startując z marihuaną zawierającą 10% THCA, teoretyczne maksimum po dekarboksylacji to 8,77% THC, zaś w praktyce możemy spodziewać się 4-6% THC. Przeliczniki dla CBD/A są takie same, czyli bez dostępu do specjalistycznego sprzętu i narzędzi analitycznych do kalibracji procesu, z suszu 3% CBDA możemy osiągnąć +/- 1,5% CBD.
Jak to zrobić?
Najpopularniejszą metodą z kategorii „zrób to sam” jest wykorzystanie piekarnika. Niewielką ilość materiału wstawia się do nagrzanego piekarnika i trzyma 30-120 minut w temperaturze 100-140C. Dokładne wyniki zależą od ilości, wilgotności, składu, a nawet modelu piekarnika, stąd dość szerokie widełki parametrów, w jakich prowadzona jest dekarboksylacja. Innym, mniej popularnym sposobem na dekarboksylację, jest gotowanie konopi w wodzie. Kilka godzin powolnego gotowania pod przykryciem (lub 1 godzina w szybkowarze) i następne odciśnięcie i wysuszenie surowca daje z mojego doświadczenia lepsze rezultaty. Straty są mniejsze a jednocześnie z materiału wypłukiwane są zbędne składniki. Trudniej też w ten sposób popełnić błąd – w przypadku użycia piekarnika zbyt długi czas lub zbyt wysoka temperatura prowadzi do degradacji kannabinoidów.
Można też kupić gotowy dekarboksylowany susz konopi, dostępny w Kombinacie Konopnym: opakowanie 50 gramów 2% CBD kosztuje 30 zł, zaś opakowanie 1 kg 2% CBD to wydatek 300 zł.
Odpowiedni wariant gotowych konopi dekarboksylowanych wybierzesz tu:
Mam nadzieję, że kiedyś dostępny będzie też przebadana, dekarboksylowana marihuana, ale na to musimy jeszcze trochę poczekać. 😉
autor: Maciej Kowalski
