Czy THC jest bezpieczne dla Twojego zwierzaka?

THC i świat zwierząt – czy takie połączenie może istnieć? Jedni uważają, że nasi „bracia mniejsi” kategorycznie nie powinni przyjmować tego związku w żadnych ilościach. Inni z kolei twierdzą, że tetrahydrokannabinol wcale nie jest toksyczny i nie zaszkodzi Twojemu pupilowi. Jak jest naprawdę? Przekonajmy się o tym, biorąc na warsztat pewien kompletnie nieetyczny eksperyment przeprowadzony w czasach, kiedy praktycznie w ogóle nie mówiło się o prawach zwierząt. Czasach na szczęście słusznie minionych.

Jednym z pierwszym badań dotyczących wpływu THC na ssaki (oraz próbą ustalenia czy istnieje dla nich śmiertelna dawka tetrahydrokannabinolu) było badanie z 1973 roku pt. „Comparison of acute oral toxicity of cannabinoids in rats, dogs and monkeys”.

Rezusy vs 3000 mg THC

W badaniu podawano zwierzętom gigantyczne dawki delta-8 THC, delta-9 THC oraz surowego ekstraktu z marihuany (CME), który jest czymś podobnym do RSO (olej Ricka Simpsona). CME zawierał głównie delta-9 THC, ale także znaczne ilości CBD, CBN i delta-8 THC. Związki te były podawane zwierzętom doustnie.

Małpom zaaplikowano dawki wyizolowanych kannabinoidów w zakresie 131,3-3150 mg/kg mc delta-9 THC lub delta-8 THC. W niektórych przypadkach było to aż 5000 mg/kg mc surowego ekstraktu z marihuany (CME).

Warto tutaj wspomnieć, że dawka, którą z pewnością odczuje regularny palacz marihuany, to około 5 mg THC. W teście uczestniczyły małpy, które ważyły 4,7 kilograma i otrzymały aż 42 300 mg THC, czyli równowartość około 8 460 ciastek, każde o zawartości 5 mg THC.

Jakie były efekty podania rezusom tak kuriozalnych dawek? Co zadziwiające, nawet taka ilość THC nie zabiła ani jednej małpy. Choć nie możemy tu mówić o jakiejkolwiek etyce, z badania można wywnioskować, że o ile istnieje śmiertelna dawka THC dla naczelnych, to praktycznie niemożliwe jest jej przyjęcie w nielaboratoryjnych warunkach. Zaznaczamy, że chodzi tu o większe ssaki. Przejdźmy do omówienia gryzoni.

Szczury

Nie będziemy owijać w bawełnę – w trakcie badania zmarły 373 samce i samice szczurów Wistar-Lewis i Fischer, przy czym 95% z nich zmarło w ciągu pierwszych 36-72 godzin od podania dużych doustnych dawek delta-8 i delta-9 THC.

Szczury były konsekwentnie zabijane przez wszystkie trzy podane związki, których dawki wynosiły 225-3600 mg/kg mc THC. Każdy szczur ważył około 150 gramów, co oznacza, że dawka 225 mg/kg mc wynosiła 33 mg THC na szczura. Dawka 1800 mg/kg mc oznaczałaby 540 mg THC dla badanego gryzonia.

Powodem umierania szczurów była głównie “ciężka hipotermia oraz inne efekty ośrodkowe”. Warto podkreślić, że hipotermia jest znanym efektem działania THC, nawet u ludzi. Tyle o biednych szczurach, przejdźmy do psów.

Psy i wysokie dawki THC

Psy rasy beagle poddane badaniom również otrzymały „wątpliwe etycznie” dawki od 65,6 do 2000 mg/kg mc THC lub 5000 mg/kg mc surowego ekstraktu z marihuany (CME). Miały one 7-10 miesięcy i ważyły 6-13 kg, co oznacza, że według obliczeń niektóre z tych psów mogły spożyć nawet 26 000 mg THC (jeśli ważyły 13 kg i otrzymały 2000 mg/kg mc THC).

W trakcie badania zmarły dwa beagle… ale w obu przypadkach przyczyną śmierci nie było samo THC, lecz aspiracja (zakrztuszenie się) marihuaną, którą podawano im przez rurkę do żołądka. Zostawiamy to bez komentarza. Wróćmy jeszcze na chwilę do małp oraz tego, co zaobserwowali badacze.

Toksyczność THC widoczna gołym okiem

Chociaż rezusy nie umarły, absurdalne dawki THC, które im podano, miały na nie bardzo wyraźny, negatywny wpływ. Według badaczy, małpy cierpiały z powodu zmian w zachowaniu i wskazywały objawy depresji i zagubienia.

Niewielka część małp po podaniu im ekstraktów z marihuany stała się na krótki czas nadpobudliwa, jednak sedacyjne właściwości THC szybko sprawiły, że nadmierna aktywność przerodziła się w coś kompletnie odwrotnego. Naukowcy opisali to jako „okres bezczynności charakteryzujący się sennością, brakiem koordynacji, zaburzeniami równowagi, sennością i/lub charakterystyczną skuloną postawą”. Tę specyficzną pozycję wykazywało ponad 90% małp.

“W każdym przypadku małpy przyjmowały pozycję siedzącą, często zwrócone tyłem do klatki, i opierały twarze na dłoniach lub między kolanami”.

Mimo oczywistego cierpienia psychicznego, małpy przeżyły, a badaczom ostatecznie nie udało się znaleźć dawki THC, która byłaby śmiertelna dla naczelnych.

Podczas gdy teoretycznie możliwe jest, że ktoś gdzieś zmarł z powodu przedawkowania marihuany, nie odnotowano żadnego naukowego dowodu na taki przypadek. Nie należy tego mylić z “toksycznością konopi”, która może być widoczna w różnych reakcjach, które przejawiały nadmiernie odurzone małpy, a do tych reakcji zaliczyć możemy: paranoję, psychozę, zaburzenia percepcji i zdolności motorycznych.

Pomimo ujawnienia się negatywnych efektów psychoruchowych, konkluzja z całości eksperymentu brzmi następująco: THC nie zabije Twojego zwierzaka.

Ale zaraz, jak to, jeśli mam chomika, to przecież może czekać go taki sam los jak te nieszczęsne szczury! Tak, ale tylko w przypadku, gdy pojedziesz do apteki po medyczną marihuanę, zrobisz z całego opakowania mocny ekstrakt, a następnie siłą wprowadzisz go do przewodu pokarmowego swojego pupila – scenariusz kompletnie nierealny.

„Etyka” badania

Zdecydowaliśmy się poświęcić krótki, lecz treściwy akapit samym założeniom eksperymentu – chcemy, aby to wybrzmiało zdecydowanie: całkowicie potępiamy tak przeprowadzane „badania”. Uważamy, że nawet najmniejsze cierpienie zwierząt nie jest warte tego, aby ustalić czy człowiek może umrzeć od wypalenia za dużej ilości marihuany. Zdajemy sobie też sprawę, że informacje podane w artykule mogą być zbyt drastyczne, jednak nie chcemy, aby cierpienie tych zwierząt poszło na marne – stąd nasza niełatwa decyzja o publikacji.

Rynek produktów konopnych dla zwierząt

Dlaczego w ogóle dzisiejszy artykuł poświęcamy THC, a nie CBD, które jest wiodącym kannabinoidem w produktach konopnych dla zwierząt? Odpowiedź jest prosta – jeśli mamy do czynienia z olejem dla zwierząt o pełnym spektrum kannabinoidów, w oleju znajdą się też znikome ilości THC.

Są to jednak dawki, bardzo symboliczne, które nie wyrządzą krzywdy Waszym zwierzakom, nawet jeśli są tak małymi zwierzątkami jak szczury czy chomiki.

Dodatkowo, te mikrodawki mogą okazać się zbawienne, w przypadku, gdy zwierzę bardzo stresuje się np. fajerwerkami – wtedy synergia CBD i THC pomoże uspokoić zwierzaka i sprawić, że przetrwa ten trudny czas możliwie bezstresowo.

Stosowanie olejów CBD

Stosowanie olejów CBD dla zwierząt jest bezpieczne, ale, oczywiście, należy spełnić określone warunki:

1. Zwierzak powinien być zdrowy – każde użycie olejku CBD dla zwierząt, które ma być wsparciem leczenia, należy bezwzględnie skonsultować z weterynarzem, który ma pojęcie o stosowaniu konopi.

2. Olej powinien pochodzić od sprawdzonego producenta, który udostępnia badania laboratoryjne dla danej partii swojego produktu.

3. Oleje CBD dla zwierząt należy wprowadzać stopniowo, obserwując przy tym zachowanie pupila. W przypadku zauważenia działań niepożądanych należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem weterynarii.

4. Podawanie większej dawki niż zalecana dopuszczalna jest tylko po konsultacji z przeszkolonym w zakresie leczenia konopiami lekarzem weterynarii.

Mamy nadzieję, że choć dzisiejszy artykuł nie należał do tych najlżejszych, to jednak płynie z niego jakaś nauka, a powyższe rady pomogą Wam w całkowicie bezpieczny sposób wprowadzić suplementację CBD u Waszych podopiecznych. Dbajcie o swoje zwierzaki najlepiej, jak potraficie. Pamiętajcie także, że ich posiadanie to nie tylko miły dodatek do życia, ale i duża odpowiedzialność.

Autor: Bartek Święcicki

Źródła:

1. Thompson, G. R., et al. “Comparison of Acute Oral Toxicity of Cannabinoids in Rats, Dogs and Monkeys.” Toxicology and Applied Pharmacology, vol. 25, no. 3, July 1973, pp. 363–72. PubMed, https://doi.org/10.1016/0041-008x(73)90310-4.
   
   
2. Turner, Anisha R., et al. “Marijuana Toxicity.” StatPearls, StatPearls Publishing, 2021. PubMed, http://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK430823/.
   
   
3. Bakali, Evangelia, et al. “Distribution and Function of the Endocannabinoid System in the Rat and Human Bladder.” International Urogynecology Journal, vol. 24, no. 5, May 2013, pp. 855–63. PubMed, https://doi.org/10.1007/s00192-012-1954-1.
   
   
4. Panlilio, Leigh V., et al. “Animal Models of Cannabinoid Reward.” British Journal of Pharmacology, vol. 160, no. 3, June 2010, pp. 499–510. PubMed Central, https://doi.org/10.1111/j.1476-5381.2010.00775.x.
   
   
5. CORCORAN, CHERYL. “Marijuana and Adolescence: What Can We Learn From Primates?” The American Journal of Psychiatry, vol. 171, no. 4, Apr. 2014, pp. 381–83. PubMed Central, https://doi.org/10.1176/appi.ajp.2014.14010085.
   
   
6. Medicine (US), Institute of, et al. Cannabinoids and Animal Physiology. National Academies Press (US), 1999. www.ncbi.nlm.nih.gov, https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK230721/.